به تماشای عابران از پشت پنجره بسنده می کنند!

در خیابان ها و کوچه پس کوچه های کرج که قدم بزنی درست می فهمی که این شهر جایی برای معلولان نیست، باید پذیرفت افرادی که به واسطه مشکلات جسمی نمی توانند مثل شهروندان عادی از چاله چوله های خیابان ها بپرند، - از پله های بانک و ادارات بالا بروند، موانع موجود در مسیر حرکت را دور بزنند و بدون اینکه نیاز به کمک داشته باشند سوار تاکسی و اتوبوس شوند، چاره ای جز خانه نشینی ندارند.

برای همه ما بارها و بارها پیش آمده که در یک عصر دل انگیز بهاری یا بعد از بارش برف زمستانی برای لذت بردن از زیبایی های خدادادی از خانه خارج شده ایم و بدون هیچ مشکلی بعد از چند ساعت گشت و گذار به منزل بازگشته ایم.

به جزئت می توان گفت برای کمتر شهروند عادی پیش آمده خودش را جای کسانی بگذارد که با وجود خواسته قلبی و به واسطه نادیده گرفته شدن حقوقشان ناچارند به تماشای رفت و آمد عابران از پشت پنجره بسنده کنند و به این دلخوش باشند که گاه و بیگاه با کمک یکی از اعضای خانواده برای دقایقی کوتاه هم که شده هوای آلوده شهر را نفس بکشند.

در شهری که شهروندان تنومند و قبراقش هم از وضعیت معابر شهری می نالند انتظار حضور معلولان در صف نانوایی، باشگاه های ورزشی، جلسات و .

صرفا توقعی بیجا است، باید این حقیقت تلخ را قبول کرد که اگر در فضاهای عمومی شهر معلولی نمی بینیم نشان دهنده کوچک �